عده‌ی زیبا مینگارند و در ترکیب کلمات سلیقه‌ی قابل وصفی دارند؛ اما بدون طعم. 
عده‌ی ساده می‌نویسند و مستقیم و با طعم. 
مصاله‌ی طعم نگارش ریشه در افکار دارد. 
اغلب نبشته‌های داستان و خاطره‌نویسان بیشتر جذاب و با طعم‌اند. چون به اثار شان ایمان دارند.
زمانی کلمات جان می‌گیرند و پر طعم می‌شود که ترشحات افکار و عمل‌کرد مان آزوقه‌ی محصول شود. 
نگاشته‌های که خود بدان باورمند نباشیم، طعمی نخواهد داشت، گرچند زیبا باشد.