مناجات نامه

الهی گوش کن از قصه حالی ، نه حالی و نه بالی و نه مالی و نه راهی
الهی : قدر بندت تو دانی ، قدر زیبا نگری من ندانم
الهی : تو خالق و من خالی تو رازق و من رزق ، تو روفی و من فانی
الهی : من نمی گویم که مار در استین داشتن چه دشواراست ، چه رنجی می کشد ان کس که مرد است و از غیرت سر شار است
الهی : هر چند زور در بازو و زر در دامن ندارم ، رهی نیست کوچه بند است ، دری نیست ، بال بگشایم ؟
الهی : هر چه دادی از پرو پوشت بهر نامردان ، نمی دانم کدام راهیست که غافل مانده این فرمان .
الهی : موتِّر سالت نمیرد از برای مختلس ، که من در بهر ان گردانم روی آبش مثل خس .
الهی : محصل بودن و ماندن چه دشوار است ، که درسی نیست باکی نیست وقتی نیست و پولی نیست .
الهی : دست زور مندان رسد بر بستر مردان ، چه باید کرد ؛ باکی نیست ، خدای نیست ، رهی و پیشوای نیست .
چه گویم از رهبرو رهیاب ، که فهمی نیست و نه فردایی و نه کوهی و نه دریایست .
یکی از بهر پولش نمی خابد ، یکی از بهر نالش .
یکی از مود سالت حرف میراند ، آن یکی بهر کفن دزدانه میگرید.
یکی را دوست میدارند ، زانکه دارد پول ، وآن یکی از بهر ناداری ندارد کول .
همه گشتند سر گردان ، ز بهر نان ، اگر پیرند یا طفلان .
یکی میفروشد آن یکی میخرد وآن ، آن که میفروشد عقل و عفت ، وآن که میخرد شهرت و جان .